Περίεργες μέρες. Από αυτές που δοκιμάζονται η υπομονή, η αντοχή και η αυτοσυγκέντρωση στον στόχο μας.
Κάθε κρίση όμως, είναι μια ευκαιρία να δούμε πιο καθαρά. Πάντα όταν παίρνεις απόσταση από τα πράγματα, τα βλέπεις πιο καθαρά. Επαναπροσδιορίζεις εσένα, τον χώρο σου, τους ανθρώπους σου.
Κάθε κρίση βγάζει το πραγματικό μας πρόσωπο, αυτό που επιμελώς κρύβουμε τον υπόλοιπο καιρό. Κάθε κρίση μας τραβάει το ᾽᾽δίχτυ ασφαλείας᾽᾽ που έχουμε συνηθίσει και στο τέλος μαθαίνουμε να ᾽᾽πετάμε᾽᾽ ψηλότερα χωρίς αυτό. Κάθε στιγμή που μας φέρνει στα όρια, μας μαθαίνει πως μπορούμε να ζούμε και χωρίς αυτά. Όσο απομακρυνόμαστε από τους φυσικούς μας ρυθμούς, θα έρθει κάτι που θα μας τους υπενθυμίσει. Μια επιδημία, μια ασθένεια, η κούραση. Όσο απομακρυνόμαστε από όσα επιθυμούμε σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο, θα έρθει η στιγμή που θα τα αναζητήσουμε. Όσο πιο μακριά πάμε από την χαρά, τόσο θα παίρνει την θέση της η λύπη. (Και υπάρχει ένα είδος λύπης πολύ χειρότερο από αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού.
Είναι το καλά κρυμμένο κάτω από εκκρεμότητες / τρεξίματα / ατελείωτα ραντεβού / περιττά λόγια.)
Αυτή την εποχή καλό είναι να ξανα-θυμηθούμε την έννοια του χρόνου σαν δώρο. Που κυλάει πιο αργά, γιατί σκοπός του είναι να τον νιώσουμε και όχι να τον προσπεράσουμε. Την έννοια της απομόνωσης και της συγκέντρωσης στα σημαντικά. Είναι η στιγμή να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να κάνουμε αργότερα ένα μεγάλο μπροστά. Να μείνουμε ήρεμοι. Να είμαστε υπεύθυνοι. Και να ἐχουμε πιο κοντά τους δικούς μας ανθρώπους..
