Η Γιορτή της Μητέρας που γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη 2η Κυριακή του Μαΐου, είναι η γιορτή των γιορτών, η σύνοψη του ιδανικού άλλου που κουβαλάμε και μας κουβαλάει παντού και πάντα μαζί.
Ο ορισμός της Ανυπόκριτης, Ανεπιτήδευτης και Ανιδιοτελούς αγάπης. Η πεμπτουσία της Αγάπης με κεφαλαία γράμματα ,σε όλες τις διαστάσεις και συνιστώσες της.
Στις προσπάθειες να περιγράψουμε, να ορίσουμε την έννοια και το περιεχόμενο Μάνα, Μητέρα, Μαμά, οι λέξεις χάνουν τη δύναμη τους. Ωσάν να είναι περιττές, επειδή καμιά λέξη δεν μπορεί να περιλάβει, να ερμηνεύσει, να εκφράσει το νόημα όσων λαμβάνουν μέρος και εκπληρώνονται στη σχέση με τη μητέρα.
Πρέπει να καταφύγουμε αλλού, μέσα μας, στο βάθος του «είναι», εκεί που κατοικοεδρεύουν οι ζώσες μνήμες του βίου, της συνύπαρξης μαζί της ή της απουσίας της.
Παρά ταύτα χρησιμοποιούμε λέξεις, όχι για να εξηγήσουμε, αλλά όπως λέει η Γραφή, «εκ γάρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί».
Έτσι η Απλότητα, είναι ο μόνος σωστός δρόμος και τρόπος όταν επιχειρείς να πλησιάσεις, να μιλήσεις, να πεις τόσο σύνθετα πράγματα και ταυτόχρονα τόσο απλά που τα γνωρίζει κάθε άνθρωπος από πρώτο χέρι. Είτε τα βίωσε ως ζεστή αγκαλιά, είτε τα ένιωσε ως αγάπη, είτε τα αναπόλησε ως απουσία και αναζήτησε την αναπλήρωση συνειδητά ή ασυνείδητα…
Στον ίσκιο της ανθισμένης αγκαλιάς της, αρχίζει η καινούργια ζωή Η πηγή που χαρίζει το δώρο της νέας ζωής. Μας γεννά, μας αναγεννά, μας καθοδηγεί, μας στηρίζει σε όλη τη ζωή όχι με εντολές και κανόνες αλλά με συμπαράσταση σε κάθε βήμα, μας προστατεύει με την παρουσία ή την απουσία της, «ωσεί παρούσα Χαρά και Φοβερά Προστασία…»
Ο καθένας γνωρίζει ότι δεν είναι μόνος αλλά υπάρχει πάντα κάποιος που σκέφτεται γι’ αυτόν, γιατί πάντα το παιδί, θα είναι εσαεί, νυν και αεί, «σπλάχνο των σπλάχνων της και καρδούλα της καρδιάς της». Η σχέση είναι Αδιαμεσολάβητη, Αδιάκοπη, Ανεξάντλητη, από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι να φύγει,χωρίς όμως ποτέ να ξεχαστεί το ανεξίτηλο στίγμα της αγάπης,που συντροφεύει τον καθένα μέχρι το τέλος.
Μητέρα είναι η τιμητική συμπύκνωση της γυναίκας σε όλες τις διαστάσεις και εκδοχες, το πιο σεβαστό πρόσωπο της ζωή μας, πού και στη χαρά και στο πόνο φωνάζουμε ή αναζητούμε, κι ας μην είναι πια κοντά…
Η διαχρονικά και διαρκώς ανοιχτή έξοδος κινδύνου, σε όλα τα αδιέξοδα.
Το διαρκές μυστήριο μιας ελεύθερα προσφερόμενης αγάπης, που δεν επιβάλλεται, αλλά κατανοεί, συγχωρεί, αγαπά, μέχρι το τέλος. Από όλα τα πρόσωπα, πράγματα, συναισθήματα, σχέσεις, είναι το «μείζον δε τούτων …». Η εμπράγματη μορφή, της απόλυτης αγάπης ως αλήθεια, ως είναι όχι απλώς ως ιδέα.
Ένα ευχαριστώ, στη Γυναίκα κάθε φυλής , χρώματος , ηλικίας που αποτελεί τη θεμελιώδη δύναμη του πεπερασμένου ανθρώπινου σύμπαντος.
